Վրանային ճամաբար Վաղաշենում (23-25)

Երկրորդ ռազմամարզական պարտադիր ճամփորդությունս դեպի Վաղաշեն էր: Վաղաշենում բնակվելու էինք վրանների մեջ, առանց ինտերնետի, հոսանքի ու շատ մոծակների, միջատների, ոզնիների հետ: Առաջին օրը բոլորս հավաքվեցինք եկեղեցու բակում ու այնտեղից շարժեցինք մոտակա խանութ առևտուրը կատարելու համար, մոտ 30 րոպե անց շարժվեցինք դեպի մեր առաջին կանգառը՝ Բերդկունքն էր: Բերդկունք հասնելու ճանապարհը շատ կարճ էր, մոտ 10 րոպե տևեց, այն գտնվում է երկու տների արանքում, անկեղծ ասած այնտեղ այդքան էլ հետաքրքիր չէր անհասկանալի էր թե ինչ տեսք էր նախկինում ունեցել Բերդկունքը, քանդված շինություն էր ընդհամենը 1 սյուն էր կանգնած ու ինչպես մեզ ասացին հարևանությամբ գտնվող շենքը դպրոց է, բայց Բերդկունքից բացվող տեսարանը շատ գեղեցիկ է, երևում է համ գյուղը համ Սևանը: Բերդկունքից հետո ճանապարհը շարունակեցինք արդեն դեպի Վաղաշեն, ճանապարհը անցնում էր շատ հետաքրքիր չնայած նրան, որ գիշերը չէի քնելու ու ամբողջ ճանապարհը քնած եմ անցկացրել, երգեր էինք լսում, ասում-խոսում ու ծիծաղում էինք: Վաղաշենը անկեղծ այլ կերպ; էի պատկերացնում ու շատ մեծ հույս ունեի, որ գոնե հեռախոսները կկարողանայինք լիցքավորել, ու առաջին տպավորությունս Վաղաշենը տեսնելուց հետո այն էր, որ ուզում էի հետ գնալ տուն, պատկերացումներս ու իրականությունը չհամընկան, բայց մնացի միայն ընկերուհուս համար: Երեկոյան խարույկի շուրջ զրուցում էինք ու խաղեր էինք խաղում:

Կարծում եմ պատումիս ամենաօգտակար ու կարևոր հետևությունը այն է, որ վրանային ճամփորդություն գնալու դեպքում չսպասենք 5 աստղանի հյուրանոցի պայմաններ ու պարզապես ունենալ բոլոր-բոլոր անհրաժեշտ իրերը` powerbank, թաց ու չոր անձեռոցիկ, ջուր, տաք ու փակ հագուստ, մոծակներից պաշտպանվելու յուրաքանչյուր հնարավոր միջոց ու կարծում եմ ամենակարևորներից մեկը՝ ալերգիայի դեղ:

Երկրորդ օրը սկսեցինք առավոտյան նախավարժանքից, սպասում էինք ջրոցի խաղալուն, բայց վատ եղանակի պատճառով չկարողացանք խաղալ՝ ցուրտ էր: Սկսեցինք մաքրման աշխատանքերը, մի խումբը ճյուղեր էր հավաքում, մյուս խումբը աղբն էր հավաքում, մյուս խումբն էլ տարածքն էր փոցխում: Քանի որ լողալու համար բավականին սառն էր, հանգստացանք շփվեցինք ու ծանոթացանք միմիանց հետ ընթրեցինք ու սկսեցինք պատրաստվել երեկոյան խարույկին: Երկրորդ գիշերը խարույկի շուրջը ավելի երկար նստեցինք, ավելի շատ բաների մասին զրուցեցինք, քննարկեցինք:

Երրորդ օրը բոլորս բավականին ուշ արթնացանք, հասցրեցինք լվացվել, նախաճաշել, տարածքը հավաքել ու հաջորդ խումբը արդեն եկավ ու տարածքը փոխանցեցինք իրենց, երգեցինք պարեցինք ու շարժվեցինք հետ Երևան: Կանգնեցին Ծակքար կամուրջ, որը շատ գեղեցիկ էր, իսկ կամրջի տակով գետ էր հոսում, այն բավականին սառն էր:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Փարաջանովի տուն-թանգարան

Հունիսի 9-ին մեր ճամաբարային խմբով այցելեցինք Սերգեյ Փարաջանովի տուն-թանգարան, եղանակը շատ լավն էր։ Մեր տոմսերը վերցնելուց հետո գիդի հետ ուղևորվեցինք դեպի ներս։ Ներսում ամեն ինչ շատ գեղեցիկ էր ու հետաքրքիր։ Գիդը մեզ պատմեց Սերգեյ Փարաջանովի մասին` կյանքի, ֆիլմերի, կոլաժների և իհարկե ընտանքի մասին։ Իմացանք նաև, որ Փարաջանովը շատ հետաքրքիր կայնք է ունեցել, նա ինքն իրեն համարում էր հանճար։

Գրքի քննարկում։ Թումանյանի այգի

Պատահականության սկզբունքով հենց հունիսի 1-ին որոշեցինք գնալ պիկինիկի ու գրքի քննարկում անել։ Առավոտյան 10։00 պետք է հավաքվեինք Թումանյանի այգում, յուրաքանչյուրս պետք է բերեր ինչ-որ մի բան, ես` հյութ, Կարոլինան` ելակ և այլն։ Երբ բոլորս տեղում էինք, ծածկոցը գցեցինք ու դասավորեցինք բոլոր ուտելիքները։ Սկսեցինք գրքի քննարկումը, մոտ 15 րոպե քննարկեցինք գիրքը, որից հետո սկսեցինք քննարկել այլ թեմաներ ու խաղեր խաղալ։ Այգում շատ հետաքրքիր էր, չնայած նրան, որ շատ միջատներ կային։

Քայլում ենք դեպի Կապույտ մզկիթ ու Կոնդ

Այսօր` մայիսի 31-ին, գնացինք ճամփորդության դեպի Կապույտ մզկիթ, Կոնդ և Սբ. Հովհաննես եկեղեցի։ Առավոտյան ժամը 9։30 շարժվեցին դպրոցից ու առաջին մեր կանգառը Կապույտ մզկիթի էր, դրսից շառ վառ ու գեղեցիկ էր, շրջակայքում կային շատ բերքատու ծառ, ծաղիկներ, ներսում շատ հասարակ էր ամեն ինչ, բայց միևնույն ժամանակ շատ գեղեցիկ` հասարակ սպիտակ պատեր ու լիքը գորգեր, մզկիթ պետք է մտնեինք առանց կոշիկների ու գլխաշորով։ Կապույտ մզկիթ այցելությունից հետո գնացինք Կոնդ` Երևանի ամենահին թաղամասերից մեկը։ Շատ շոգ էր ու նեղ փողոցների պատճառով թվում էր թե այնտեղ բացարձակապես օդ չկա։ Կոնդում քայլեցինք, նկարվեցինք, ուսումնասիրեցինք տարածքը, որից հետո էլ գնացինք Սբ. Հովհաննես եկեղեցի, բայց որոշ պատճառներով չկարողացանք ներս մտնել։

Ռազմամարզական պատում

Մայիսի 19-ից 22-ը պետք է գնայինք ռազմամարզական ճամբար, բոլորս ոգևորված էինք ու շատ էինք սպասում այդ օրվան, այնպիսի խումբ էինք հավաքել, որ մեկս մյուսին ճանաչում ենք։ Որոշեցինք հենց մայիսի 19-ից 22-ը գնանք, քանի որ անցյալ տարի նույնպես մայիսին էինք գնացել` որոշեցինք ավանդույթը չխախտել։
Առաջին օրը առավոտյան բոլորս հավաքվել էինք ֆուտբոլի դաշտի մոտ ու սպասում էինք մեր մեքենային։ Առաջին մեր կանգառը Շատինի դպրոցն էր, այնտեղից պետք է բարձրանայինք Շատիվանք, բարձունքը հաղթահարում էինք Շատինի դպրոցի 10-րդ դասարանցիներից մի քանիսին հետ։
Բարձունքը դժվարությամբ, բայց հաղթահարեցինք, արդեն վերևում մի քիչ հաց կերանք ուսումնասիրեցինք Շատիվանքը, շարական երգեցինք, շատ-շատ ջուր խմեցինք ու արդեն մեքենայի ճանապարհով հետ իջանք ներքև։ Ըստ ժամանակացույցի մեր երկորդ կանգառը պետք է լիներ Արատեսը, բայց քանի-որ մեքենայի ճանապարհը ավելի երկար տվեց, բարձունքից իջնելուն պես գնացինք Արշակունի ռազմաբազա, այնտեղ մենք լոնթացանք ընկեր Վարդանյանի հետ, բաժանվեցինք ջոկատների, հաց կերանք ու տեղավորվեցինք սենյակներում։
Առաջին օրվա հերթապահներից մեկը ես էի, շատ հետաքրքիր անցավ, ամբողջ  ընթացքում զենքով քայլում էինք ճամբարի տարածքով, պարում-երգում, ասում-խոսում ու ծիծաղում։
Երկրորդ օրը արթնացանք նախաճաշեցինք, մարմնամարզություն արեցինք ու անցանք մեր ռազմական գործունեությանը, սովորեցինք պաշտպանվել, հարվածել, այնուհետև նաև կրակել։ Կրակում էինք տարբեր զենքերից, միաժամանակ շատ զվարճալի ու հետաքրքիր էր, որոշները  առաջին անգամ էին կրակում, որոշները էլի էին կարկել ու էդպես էլի։ Ընթրեցինք որից հետո անցանք մեր ռազմական հերթապահությանը, Հա մոռացա նշել նաև, որ հերթապահության ընթացքում 2 ժամը մեկ փոխվում էին հերթապահենրը։
Երրորդ օրը արթնացա շատ դժվարությամբ, քանի որ մինչև առավոտյան ժամը 4-ը խարույկի մոտ էինք եղել, մարմնամարզություն արեցինք,  նախաճաշեցինք կրակեցինք ականներ նետեցինք, զվարճացանք ու ծիծաղեիցնք մեկս մյուսի վրա, ճաշեցինք հավաքեցինք մեր իրերը, կարգի բերեցինք սենյակները ու մեկնեցինք Արատես։ Անկեղծ ասած բոլորս ամենից շատ սպասում էինք հենց Արատես մեկնելուն, յուրաքանչյուրիս տարբեր հիշողություններ ու իրադարձություններ էին կապում այդ տեղի հետ։ Հասանք Արատես` տեղավորվեցինք տնակներում, ու արդեն ներքևում` խոհանոցի մոտ, 9-րդ դասարանցիների հետ միասին կատարեցինք նաև իրենց ռազմական պարապմուքնը, որից հետո բոլորս միասին ընթրեցինք, խոսեցինք Արշակունի ռազմաբազայի մասին, ծիծաղեցինք ու պատմեցինք այնտեղ կատարված բոլոր զվարճալի դեպքերի մասին։ Մի քիչ ավելի ուշ ցախ հավաքեցինք ու տեղավորվեցինք խարույկի շուրջ, երգում էինք, կատակներ անում ու պատմություններ պատմում։
Չորրորդ օրը մեր ռազմամարզական ճամբարի վերջին օրն էր, բոլորս առավոտյան դժվարությամբ վերկացանք, լվացվեցինք, նախաճաշեցինք ու բարձրացանք մեր տնակները կարգի բերելու, իրերը հավաքելու։ Առաջին հերթին հավքեցինք մեր իրերը, որ ոչինչ չմոռանանք Արատեսում, ու քանի որ առաջին անգամը չէ, որ Արատեսում էինք այդ պատճառով տնակները կարգի բերելու բոլոր նրբությունները գիտեինք, արագ արեցինք այդ ամենը ու մեր իրերը վերցնելով իջանք դեպի մեր մեքենան, այնտեղից էլ արդեն ուղևորվեցինք դեպի Երևան։ Ու հենց այսպես էլ անցան մեր կյանքի այս չորս օրերը` շատ վառ ու հիշողություններով լի։

Դեպի Արմաղան կամ տարօրինակ սեպտեմբերի 1

Քանի որ սեպտեմբերի 1֊ը մեր կրթահամալիրում ճամփորդական օր է, մենք ընկեր Լուսինեի հետ պետք է գնայինք Արմաղան, առավոտյան բոլոր ճամփորդները հավաքվել էին Սբ. Երրորդություն եկեղեցու մոտ ու սպասում էին իրենց երթուղիներին, մեր երթուղին մի փոքր ուշացավ, բայց մենք համբերատար սպասում էինք։ Երթուղին նստելուց և տեղավորվելուց հետո, սկսեցին ծանոթանալ մեր կրթահամալիրի նոր սովորողների հետ, իսկ ավելի կոնկրետ Կարինեի և Ռաֆայելի հետ, երկուսն էլ շատ շբվող և հետաքրքիր էին, ամբողջ ճանապարհին երգեր էինք լսում, խաղ էինք խաղում ու շբվում միմյանց հետ։ Առաջին կանգառը եղավ Սևանում` հայրիվանքում, մոտ մեկ ժամ մնացինք այնտեղ, նախաճաշեցինք, զրուցեցինք, շրջեցինք Հայրիկյանի տարածքով ու շարունակեցինք ճանապարհը դեպի Մադինա գյուղը որը գտնվում է Արմաղան լեռան մոտ։ Ճանապարհին հասցրեցին քնել, նորից շարունակել նախաճաշը, զրուցել, խաղալ ու հիանալ ետևում մնացող կապուտակ Սևանով, մի պահ նույնիսկ անվերջ թվաց։ Երբ հասանք Մադինա գյուղ կանգնել էինք և տներից մեկից ջուր էինք վերցնում, ծանոթացանք նաև այդ տանը ապրող տատիկի ու պապիկի հետ, նրանք շատ ջերմ էին։ Մոտ 15 րոպե անց սկսեցինք շարժվել դեպի լեռը, սկզբում հեշտ էր` հարթ, բայց միևնույն ժամանակ քարքարոտ ճանապարհ էր մի քանի մեծ փոսերով, միմիանց օգնելով ու հոգնելով հասանք Արմաղան լեռան սկզբին, երբ նայում էինք ներքևից մեզ այն չափազանց հեշտ էր թվում ու ամեն մեկը իր հերթին գլուխ էր գովում, որ շատ արագ կբարձրանա գագաթին, բայց արդեն 20 րոպե հետո ոչ մեկ ուժ չուներ ճանապարհը շարունակելու, որոշեցինք նստել և հանգստանալ, առանց չափազանցնելու 2 րոպե նստել ենք, բայց քանի որ շատ էինք հոգնել խմբից հետ մնացինք ու մեր տեսադաշտից կորցրեցինք նրանց, 10 րոպե նստելուց ու շունչներս կարգի բերելուց հետո որոշեցինք շարունակել ճանապարհը։ Քայլեցինք ևս 15֊20 րոպե ու նորից նստեցինք շուտ էինք հոգնում, քանի որ ամբողջ ճանապարհին ուժեղ արև ու քամի էր, արևը վերևից էր մեզ խանգարում, իսկ քամին դիմացից, մի խոսքով գնալով մեր քայլելու ժամանակը պակասում էր սկզբում 20֊15 րոպե հետո 15֊10 րոպե ու ինչքան ավելի էինք մոտենում գագաթին գնալով ավելի անտանելի, հոգնեցնող ու դժվար էր դառնում ճանապարհը։ Ճանապարհին ոչ մի ջրի աղբյուր չկար միայն մեզ մոտ մնացած մի քանի վարունգներն ու գազարներն էին ու մի քանի կաթիլ ջուր, որոնք շատ շուտ վերջացան։ Ուզում եմ նաև նշել, որ ճանապարհը սկսել էինք 19 հոգով, որից հետո երբ մենք կորցրեցինք ընկեր Լուսինեին մեր տեսադաշտից մնացինք 8 հոգով, երբ արդեն սարի փեշին էինք ուղղակի անհնար էր բարձրանալ, ոչ ուտելիք ունեինք ոչ ջուր, իսկ վարունգները ավելի էին ծարավեցնում մեզ, սարի փեշի կեսին էինք երբ մնացինք 4 հոգով, մնացածը անկեղծ ասած գաղափար չունեմ թե ինչպես բայց բարձրացան սարը մինչև վերջ, ու հենց այդ պահին ներքևում ոչխարներ նկատեցինք։ Հիշում եմ այդ ճանապարհը ու նորից հոգնում եմ։ Երբ մնացել էինք ես, Նունեն, Հայկը ու Արմենը ամեն 50 մետրը անցնելուց հետո նստում էինք, նշել նաև որ բարձրանում էինք ամենադժվար հատվածով, որտեղ մեծ դիք էր։ Այդպես 50֊50 մետր անցնելով ավելի էինք մոտենում գագաթին ու գնալով հասկանում էինք, որ չենք կարողանում բարձրանալ, բայց միևնույն է փորձում էինք։ Որոշ ժամանակ հետո երեխաներից մի քանիսը մի կերպ բացատրեցին, որ արդեն իջնում ենք, անկեղծ ասած շատ ուրախ էի, մենք իջնում էինք նույն ճանապարհով, ընկնելով, ծարավելով, սովածանալով և կարճ ասած տառապելով, ճանապարհին հանդիպեցինք մեր խմբից երկու տղաների, ում մոտ ջուր կար, մեր ետևից իջնում էր ընկեր Հասմիկը, սկզբում չէինք նկատել, որ ընկեր Հասմիկն է մեզ թվում էր, որ մեր տղաներից մեկն է, բայց սխալվում էինք: Մոտ կես ժամ անց, երբ արդեն ընկեր Հասմիկի հետ միասին շարունակում էինք մեր ճանապարհը դեպի մեր երթուղին, զրուցում էինք տարբեր թեմաներից ու այդ ճանապարհը շատ կարճ թվաց: Եվս մեկ ժամ անց արդեն երթուղիների մոտ էինք և պատրաստվում էինք հետ գալ Երևան, ճանապարհին երգում էինք, խաղում էինք և զրուցում էինք, ու բարեհաջող հասանք տուն:

Մի անգամ Արատեսում

Արատես ճամփորդում էի առաջին անգամ։ Պետք է գնայինք Արատես մեր ամբողջ դասարանով ու այլ 9֊րդ դասարանցիների հետ։ Մենք բոլորս շատ էինք սպասում Արատես գնալուն ու շատ էինք ոգևորվել, քանի որ երբեք ամբողջ դասարանով չէինք ճամփորդել, շատ էինք սպասում այդ օրվան, բոլորս արդեն մտքերով այնտեղ էինք ուրախանում էինք ու խարույկի շուրջ նստած զրուցում, երգում էինք միմիանց հետ։ Ուրբաթ օրը առավոտյան բոլորս հավաքվեցինք մայր դպրոցի երթուղիների կանգառում, ուրախ էինք քանի որ բոլորս միասին էիք գնալու Արատես, իրերը երթուղիներում տեղավորելուց հետո բոլորս նստեցինք մեր ավտոբուսների մեջ ու հասկացանք, որ շատ հետաքրքիր ճանապարհ է մեզ սպասվում, ամբողջ ճանապարհին երգ էինք լսում, ծիծաղում, խոսում ճանապարհը շատ արագ ու հետաքրքիր անցավ։ Առաջին կանգառը Սևանում էր, կանգնեցինք նկարվեցինք հիացանք Սևանով ու շարունակեցինք մեր ճանապարհը։ Երկրորդ կանգառը Արգիճի գետի հովտում էր, մեծ կանաչապատ ու ցեխապատ տարածք, շատ գեղեցիկ էր, նաև այնտեղ նախաճաշեցինք փորք օձ գտանք, իսկ ես կորցրեցի իմ ականջակալները։ Այնուհետև ուղևորվեցինք դեպի Արատեսի դպրական կենտրոն, առաջին անգամ էի Արատեսում, շատ տպավորված էի, տարածքը ունի շատ գեղեցիկ բնություն, առավոտից մինչև երեկո լսվում էր գետի ձայնը մի խոսքով մի հիանալ վայր ընկերների հետ ժամանակ անցկացնելու համար։ Առաջին օրվա երեկոն շատ տպավորիչ էր, առաջին անգամ ընկերներիս հետ միասին նստեցի խարույկի շուրջ, ընկեր Նելիի հետ միասին երգեցինք ծիծաղեցինք բլորս ավել լավ ճանաչեցինք իրար ու հասկացանք թե որքան թանկ ենք միմիանց համար: Երկրորդ օրը առավոտյան բոլորս նախավարժանք արեցինք ու գնացինք նախաճաշելու, մի քիչ հանգստանալուց հետո, բաժանվեցինք խմբերի և սկսեցինք տարածքը մաքրել, մեր խումբը ճյուղերն էր հավաքում, տղաների մի խումբը ծառերն էր ներկում մի խոսքով բոլորս խիստ զբաղված էինք: Դրսում աշխատանքը ավարտելուց հետո գնացինք առաջին բուժօգնության դասին, մեզ հետ էր նաև ընկեր Քրիստինեն, երեխաներից մի մասը ներկայացնում էր իրավիճակը, մնացածը փորձում էին ճիշտ լուծում տալ ու առաջին օգնություն ցույց տալ: Առաջին օգնության դասից հետո գնացինք Արատեսյան քայլքի, շատ գեղեցիկ էր ամեն ինչ, բայց ես ստիպված եղա հետ վերադառնալ, քանի որ արևահարվել էի ու վատ էի զգում ինձ: Երբ բոլորը հետ եկան քայլքից, հանգստանալուց հետո երեկոյան սկսեցինք խարույկը պատրաստել, որից հետո պետք է բոլորս նորից նստեինք միմիանց հետ, ու վայելեցինք վերջին երեկոն, երգեցինք բոլորիս կողմից արդեն սիրված երգերը, զրուցեցինք ու գնացինք մեր սենյակներ, մեզ հետ եկան մեր դասարանի տղաները, բոլորով զրուցում էինք ու խաղում էինք ՙՙԱյլ կերպ՚՚: Երրորդ օրը առավոտը նորից սկսեցինք նախավարժանքով ու նախաճաշով, այս ամենից հետո ժամանակ տվեցին, որ մաքրենք ու կարգի բերենք մեր տնակները, որից հետո էլ պետք է վերադառնայինք Երևան, ամեն ինչ մաքրեցինք ու բերեցինք այն տեսքին ինչպես որ մեզ հանձնել էին, որից հետո տեղավորվեցինք մեր մեքենաներում ու շարժվեցինք դեպի Երևան, ճանապարհը նույնքան հավես էր որքան գնալուց բոլորով երգում էինք ու վայելում այդ պահը, ճանապարհին մեկ կանգառ ունեցանք անկեղծ ասած, նույնիսկ գաղափար չունեմ թե որտեղ էինք կանգնել, բայց կանգնել էինք ուտելու ու մի փոքր հանգստանալու համար, մոտ 30 րոպե հաց կերանք մաքուր օդ շնչեցինք ու շարունակեցինք ճանապարհը, մոտ 40-50 րոպե անց արդեն դպրոցի դիմաց էինք: Երկար ժամանակ է ինչ չէի ճամփրոդել ընկերներիս հետ, ու կարոտել էի այդ հաճելի զգացողույթունը, երբ դու ես պատասխանատու քո ու քո ընկերների համար, երբ անկախ ամեն ինչից իրար հետ եք լինում ու ամեն հարցում օգնում եք իրար լինի դա ուղղակի զրույց թե իրերը հավաքելը, ու այս ճամփորդության ընդհացքում հասկացա թե որքան կարևոր են դարձել իմ դասընկերները իմ համար, թե որքան շատ եմ կապվել իրենց հետ ու թանկ են իմ համար նրանք, հույս ունեմ որ սա վերջին ճամփորդությունը չի լինի, որ մենք միասին կլինենք:

Գնում ենք սահելու…

• 

• 

• 

• 

Այս չորեքշաբթի մենք գնացինք սահադաշտ, իսկզբանե պետք է գնայինք Իրինա Ռոդնինայի անվան սահադաշտ, բայց որոշ ժամանակ անց տեղեկացանք, որ ազատ ժամեր չունեն, որոշեցինք գնալ 《Երազ》այգի, նշեմ նաև, որ սահադաշտ գնալու էինք Դիաննա Նազարյանի ջոկատի հետ։ Մայր դպրոցից շարժվեցինք ժամը 11։30, իսկ 12։10 մենք արդեն տեղում էինք, դեռ մարդ չկար, միայն մենք էինք և աշխատողները։ 5 րոպե սպասելուց հետո հագանք մեր չմուշկները և գնացինք սահելու։ Հավես և ուրախ էր անցնում, որոշ ժամանակ անց մեզ միացան այլ մարդիկ, նրանց մեջ կային շատ լավ սահողներ։ Մի խոսքով ունեցանք շատ լավ օր, չնայած նրան, որ բավականին ցուրտ էր։

Քայլում ենք դեպի Մուսալեռ

Օրը սկսեցինք նախավարժանքից այն տևեց 15 րոպե։ Նախավարժանքը վերջացնելուց հետո հավաքվեցինք մարզադաշտում և սպասում էինք մինչև բոլորը գան։ Քայլքին մասնակցում էին 9-րդ և 8-րդ դասարանցիները, մեզ հետ էին նաև պարոն Բլեյանը, Աննա Երիցյանը, Ջուլիետա Սիմոնյանը, Սամվել Թամազյանը և Վարդուհի Հայրյանը։ Սկսեցինք քայլել դեպի Արևմտյան դպրոց տանող ճանապարհով, բնականաբար անցանք վերացումի վրայով, Պարոն Բլեյանը մեզ պատմում էր տեղանքի մասին։ Որոշ ժամանակ քայլելուց հետո հասանք Արևմտյան դպրոցի մանկապարտեզ, ծանոթացանք երեխաներից մեկի հետ, այնուհետև շարունակեցինք ճանապարհը դեպի ագարակ։ Ագարակում պարոն Բլեյանը պատմեց դպրոցի հետագա պլանների մի քանիսի մասին։ Շարունակությում էինք ճանապարհը, գնում էինք երկաթ գծի ուղությամբ, անցնելուց տեսանք գնացք, այնքա հին էր և անկեղծ ասած այդքան էլ գեղեցիկ չէր… Ամբողջ երկաթ գծի երկայնքով աղբ էր որոշ տեղերում այն այդքան էլ շատ չէր, բայց միևնույն է կար։ Երկաթ գծից աջ և ձախ հատվածներում կային բնակեցված տներ։ Տեսանք նաև ջրանցքը, այնտեղ նույնպես շատ աղբ կար։ ճանապարհին պարոն Բլեյանը պատմում էր տեղանքի մասին, նաև նշեց, որ հետագայում երկաթ գծի տարածքի համար նունպես պլաններ ունենք։ Շատ երկար քայլեցինք, և հասանք բայց քանի որ ժամանակը սպառվում էր, որոշեցինք, որ պետք է կանչենք դպրոցի վարորդներից մի քանիսին և գնանք Մուսալեռ։ հենց այդ պես էլ արեցիքն, քայլելով գնացինք (եկեղեցու անունը) այնտեղ երգեցինք, պարեցինք ու մի քանի ֆոտո անելուց հետո նստեցինք երթուղիները և գնացինք Մուսալեռ։ Մոտավորապես 20 րոպե անց արդեն տեղում էինք, բոլորով իջանք երթուղիների և սկսեցինք բարձրանալ աստիճաններով, անկեղծ ասած այդքան էի հոգնել, որ այդ աստիճանները անվերջ էին թվում։ Երբ բարձրացանք աստիճանները և հասանք Մուսալեռի հուշահամալիր այնտեղ շուրջ պար բռնեցինք և երգեցինք։ Քանի որ ընկեր Սամվռլը նույնպես մեզ հետ էր, հենց այնտեղ անցկացրեցինք մեր պատմության դասը. բացօթյա տարածքում դասը ավելի հետաքրքիր և արագ անցավ։ Որոշ ժամանակ հանգստանալուց հետո արդեն պետք է գնայինք, այդ պատճառով նստեցինք երթուղիները և գնացինք դպրոց։